حالتون چطوره؟عالی...

سلام

حالمون چطوره؟عالی...مگه غیر از دل شکسته هم چیزی دارم؟دل من یه ماه عسلیه واسه خودش.چی بگم که نگم بهتره.الان که اینو مینویسم، احساس ادمیو دارم وسط دریا و تنها و روی یه تکه چوب معلق...بیان احساسم خیلی سخته و نوشتنش ازون سخت تر... خلاصه کنم: توی دنیای به این بزرگی تنهام.ناشکر نیستم، حس میکنم خدا دوستم نداره که درگیر مسایل سختم میکنه.خیلی سخته تحمل بعضی ادما.خدایا چندسالیه داری عذابم میدی،صدام به جایی نمیرسه ولی تو هم که میشنوی و ازت برمیاد، هیچ کاری برام نمیکنی.چشام دیگه طاقت گریه نداره.از بس اشک میریزم چشام زرد میشه و پر از درد میشم.خیلی دارم سعی میکنم، من برای ادامه ی حیات به انرژی نیاز دارم. حل کنم مشکلامو... بگذریم که الان تو این شرایطو کرونا چقدر مردم دارن عذاب میکشن و چه قدر ادما که درگیرند و چه ادما که مردن.... مرگ در چند قدمی ماست.خدایا خودت به همه ی ما رحم کن و هرچه سریعتر کرونا رو از بین ببر.

من مخاطبی ندارم اینجا فقط واسه خودم مینویسم.6 ماهه که همسر بوکی خونه ما نمیاد، بهم میگفت تو باید تنها بری به مادرم سر بزنی و منم چون دل خوشی نداشتم تنها نرفتم و اونم اومدن به خونه ما رو تحریم کرده و مثل اژانس منو میبره و میاره و منم با کل خونواده اش رابطمو قطع کردم تا دیگه بهم زور نگه.از نرفتن به خونه اونا ناراحت نیستم ولی خوب ناراحتم دیگه کلا. اخه بابام بیماره و تو این چند ماه یه سر به پدرم نزده.پدرم که بهش بد نکرده.گاهی از خدا میخوام مرگمو برسونه ولی دلم واسه پسرم میسوزه و اینده اش.11 سال ازم بزرگتره ولی همش لجو لجبازیو زورگویی.زندگیم فقط شده تحمل....چی بگم خدایا...اخه مرد تو این سنو سال همش باید تابع حرف مادرش باشه؟من که ازش راضی نیستم و حق من تحمل نیست.دوست دارم تو همین دنیا بفهمونیش که چقدر در حقم ظلم کرده.