هنر

یکی از خوبی های کرونا، اینه که خیلی ها هنرشون آشکارتر شد. موندن در خونه، به نظر من که باعث صمیمیت بیشتر اعضای خونه شد و هم این که مخصوصا خانم ها به خاطر پر کردن اوقات فراغتشون، هنرهایی مثل آشپزی وشیرینی پزی و کیک پزی و خیاطی و ... رو بیشتر از قبل از خودشون بروز دادند. البته من زیاد به آشپزی علاقه ندارم فقط شیرینی پزی و کیک پزی و اینا خوشم میاد. و سعی کردم بیشتر دنبال کنم و نیاز به بعضی از خرید های غیر ضروری نباشه. اگه نون رو هم بتونم اون طوری که مقبول باشه، درست کنم، عالی میشه. فکر نکنم سخت باشه. خودم دیدم وقتی خانم ها نون محلی درست می  کنند،یه ظرف سفالی ( به زبون محلی  گَمَج) رو روی شعله ی گاز بر میگردونن و خمیری رو که با وردنه پهن کردند، روی اون میذارن. فقط مواد داخل خمیر رو باید دقیق بدونم.مثلا نون معمولی یا شیرین و وسطش گردو و ... جالبه برام که از خرید نون تو دوران کرونا بی نیاز بشیم مخصوصا توی فصل سرد سال.بگذریم...

من اصلا خیاطی دوره ندیدم و جایی یاد نگرفتم ولی اینم ازون چیزاست که دوس دارم. چند باری هم دست به کار شدم و یه چیزایی دوختم. (مثلا  یه کُت واسه پسرم که البته هنوز که هنوزه چرخ نکردم و همونجوری دست دوز مونده ) به نظر اطرافیانم خیلی خوب شده. راستش یه طورایی به خودم میگم: تو که ریاضی خوندی، باید بتونی یه الگو خودت طراحی کنی و از روش لباس بدوزی.بعدشم اینترنت هست که.خودت دست به کار شو. کاری نداره که. از یه لباس ساده شروع کن... امروز یه لباس نخی دوختم . خیلی احساس خوبیه وقتی چیزی رو خودم درست می کنم. اتو کشیدم و در حد خیاطی ناشیانه خیلی خوب  شده.امیدوار شدم و تصمیم دارم چند تا لباس دیگه هم بدوزم.

به کار چرم هم علاقه دارم. اونم کمی از اینترنت کمک گرفتم و یه کیف چرم درست کردم و برای مدرسه استفاده کردم.(  قبل از کرونا ) همکارام خیلی تشویقم کردن و گفتن خیلی خوب شده. فعلا رو همون تشویقه موندم... دوباره میخوام یه مدل دیگه شو هم درست کنم. ولی فکر کنم آماده اش الان  تو این اوضاع  ارزون تر از این باشه که وسایلشو بگیرم و درست کنم...

من کلا عادت ندارم برای هر چیزی کلاس برم. اینکه خودم هِی سعی می کنم و یاد می گیرم، برام لذت بخش تره و تو ذهنم می مونه. دوران مدرسه هم اصلا کلاس تقویتی نرفتم. همون کتابهای مدرسه و همون توضیحات سر کلاس. ولی همون ها رو با دقت یاد می گرفتم. و یادمه تو دبیرستان به نام شاگرد اول، معروف بودم. ولی خوب دیگه اون قدری که باید، در زمینه ی شغلی راضی نیستم. نا شکر هم نیستما ولی دروغ چرا؟به کارم علاقه دارم و براش وقت میذارم و به رضایت قلبی خودم بیشتر فکر می کنم و هرگز هم مثل بعضی از همکارا گلایه نمی کنم که چرا حقوقمان فلانه؟ قانعم، ولی رضایت کامل هم ندارم.( از لحاظ این که تحصیل من و وقتی که برای ادامه تحصیل گذاشتم، استفاده نمیشه)... در هر حال امیدوارم برای نسل های جدید، اوضاع بهتر باشه......