مطب

روز به روز که به باز گشایی مدارس نزدیک میشه، استرسم بیشتر میشه. بازم نمی دونم چه کاری به صلاح منه؟ انتقالی بگیرم یا سر جام بمونم؟ کاش اونی که باید همراهیم می کرد، این قدر بی تفاوت نبود. کاش کمکم می کرد تصمیم درستی بگیرم. کاش یه گشایشی ایجاد بشه و بتونم یه تصمیم قاطعانه تر بگیرم. به شدت حساس شدم و روز به روز احساس تنهاییم بیشتر میشه. من از لحاظ جسمی خیلی قوی تر بودم. الان واسه یه پیاده روی، نفس کم میارم.گاهی ضربان قلبم میشه 60 و به نظر خودم غیر عادیه. خودم فکر می کنم فقدان غده تیرویید باعث ایناست. یه قرص فسقلی که جای نبود غده تیرویید رو نمی گیره. باید هر 4 ماه به 4 ماه زیر نظر دکتر باشم.ولی تقریبا یه سال شده و من دکتر نرفتم. وقت نمی کنم.همین جوری و با همون روال قبلی، قرصامو ادامه میدم. یه خورده هم وسواس زیادی به خاطر کرونا دارم. به هر حال دکتر که برم، باید معطل شم. چه تضمینی وجود داره که یه بیمار کرونایی از مطب گذر نکرده باشه و یا حتی کنارم ننشسته باشه؟ به خاطر همین و هم این که با وجود بچه، واقعا تنظیم وقت سخته.