شماره ۵۸

دومین سال بابا رو ساده و بی تجمل برگزار کردیم.

دلم خیلی گرفته. مستند " مهین" رو دیروز دیدم. در مورد شخصیت واقعی فیلم" طلا خون" بود. واقعا به ظاهر اون خانم نمیومد که بخواد ۶نفر رو کشته باشه. در عین حال هم نمازشو میخوند و اعتقاداتشو داشت. خیلی تلخ بود. خودش انگیزه رو فقر و رسیدگی به بچه معلولش عنوان میکرد. ولی آیا با انجام این همه جنایت، تونست مادر خوبی براشون باشه و زندگیشون رو آباد کنه؟ به چه قیمتی آخه؟ بعد میگفت که مثلا زنهای مسن رو که آخر عمرشونه انتخاب میکرد و بیهوششون میکرد و طلاهاشونو برمیداشت. مگه جنایت مسن و جوان داره؟ خود بازپرسا به هوشش آفرین میگفتن. بنظرم خود بازپرسا خنگ بودن که با اولین قتلش نتونستن بفهمن کار اینه در صورتی که اولین قتلش ، قتل پیرمرد صاحبخونه اش بوده و بازداشتش هم کرده بودن ولی با مظلوم نمایی هایی که ازش دیدن آزادش کردن.

البته شاید در شرایط اون زن نبوده باشیم و نمیشه درک کرد که چه فشار روانی ای رو داشته تحمل میکرده. هر کسی جای خودشه. و یه زن هر چقدر روی پای خودش باشه، باز نیاز به حمایت داره . مخصوصا از طرف همسر و خانواده.

امروز ۱مرداده . تعطیلات اصلا خوش نمیگذره.امروز با کلی فکر و برنامه ریزی، زنگ زدم که برای مادرم اینا تور مشهد جور کنم. خودم که نمیتونم برم لااقل اونا برن و کمی حال و هواشون خوب بشه. ولی گفت تا پایان ماه پُره و دیگه جای سوال اضافه برام باقی نموند.

دوست دارم یه روتین پوستی تهیه کنم.پسرم دوست داره به خودم بیشتر رسیدگی کنم و مدام بهم میگه چرا خودتو مثل مامانهای دیگه درست نمیکنی؟ به خاطر دل این بچه باید بیشتر به خودم برسم. و مخصوصا ورزش کنم. حوصله ی اینکه نوبت برای دکتر بگیرم ندارم. این روزها انرژیم پایینه و حس و حالم خوب نیست. آخه بچه ی ساده ی من، من اگه به خودم برسم تو رو باید تنها بذارم و برم مثلا باشگاه و پیاده روی، من که دلم نمیاد از وقت تو کم کنم. در حدی ازم برمیاد سعی میکنم پیاده روی و ورزش کنم. ولی مهمتر از همه ی اینها داشتن روحیه ی خوب هست. بغض ناگفته و غیرقابل بیانی که تو وجودمه حالمو بدمیکنه، انرژیمو میگیره. حس تنهایی بهم دست میده.دوست ندارم از حال بدم بگم ولی واقعا حالت یه زندانی رو دارم.بال و پرم شکسته و پروازی که حقم هست، ازم گرفته شده.نمیدونم چرا اینقدر توی زندگی ازم امتحان گرفته میشه. بماند..‌.